πατριμόνιο

πατριμόνιον, τὸ, ΝΜ

νεοελλ.

περιουσία που ανήκει στη Δυτική Εκκλησία

μσν.

1. έκταση γης που περιήλθε σε κάποιον από κληρονομιά

2. φρ. α) «πατριμόνιον τοῡ Ἁγίου Πέτρου» — η μορφοποίηση κατά τον μεσαίωνα τής ιδέας τού παπικού κράτους από τις εκτάσεις οι οποίες παραχωρούνταν στον παπικό θρόνο και αποτέλεσαν μια πρώτη μορφή εδαφικής κυριαρχίας του

β) «πατριμόνιον τοῡ Χριστοῡ» — διδασκαλία τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατά την οποία η εκκλησιαστική περιουσία ανήκει στον Χριστό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < λατ. patrimonium «πατρική περιουσία, κληρονομιά»].